503/2025 ΕφΘ – ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗ ΑΚΥΡΩΣΗ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ, ΛΟΓΩ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΣΤΡΙΑΣ

Στην υπόθεση αυτή, την οποία χειρίστηκε η εταιρία μας, το δικαστήριο έκρινε, ότι η αναγκαστική εκτέλεση που επέσπευδε εταιρία ειδικού σκοπού σε ακίνητο του πελάτη μας ήταν καταχρηστική, ως αντίθετη στις αρχές της καλής πίστης, των χρηστών ηθών, και του οικονομικού και κοινωνικού σκοπού του δικαιώματός της και ως εκ τούτου προχώρησε στην ακύρωσή της.

Ειδικότερα, ο ανακόπτων – πελάτης μας, είχε συνάψει σύμβαση επιχειρηματικού δανείου, με σκοπό την ανέγερση πολυώροφης οικοδομής στο πλαίσιο της επαγγελματικής του δραστηριότητας ως εργολάβος. Από την αρχή της συνεργασίας του με το πιστωτικό ίδρυμα υπήρξε απόλυτα συνεργάσιμος δανειολήπτης, προβαίνοντας κατά τα πρώτα δύο έτη της σύμβασης σε πρόωρη εξόφληση μεγάλου μέρους του κεφαλαίου (85% του αρχικού κεφαλαίου), την οποία επετύγχανε μέσω της πώλησης ακινήτων στα πλαίσια της επαγγελματικής του δραστηριότητας.

Από το έτος 2011 περιήλθε σε έλλειψη ρευστότητας λόγω της έκρηξης της γενικότερης οικονομικής κρίσης και ιδίως στον τομέα της οικοδομικής δραστηριότητας. Όμως, παρά την μακροχρόνια κρίση στην αγορά ακινήτων, ποτέ δεν αδιαφόρησε για την τακτοποίηση των οφειλών του, επιδιώκοντας την κατάρτιση τροποποιητικών πράξεων, με τις οποίες του χορηγούνταν περίοδοι χάριτος κεφαλαίου.

Σύμφωνα με την κρίση της απόφασης, ο πελάτης μας υπήρξε απόλυτα συνεργάσιμος δανειολήπτης, ήδη από τον χρόνο κατάρτισης της σύμβασης, καθόσον ήδη κατά τα δύο πρώτα έτη, αν και υπήρχε μόνο υποχρέωση πληρωμής τόκων εκ μέρους του, αυτος προέβη σε πρόωρη εξόφληση μεγάλου μέρους του ληφθέντος κεφαλαίου, καθώς είχε την ευχέρεια να το πράξει μέσω των χρημάτων που εισέπραττε από την πώληση των ακινήτων που αποτελούσαν το εργολαβικό του αντάλλαγμα.

Η συμπεριφορά του αυτή επέβαλλε στο πιστωτικό ίδρυμα και στη συνέχεια στην εταιρία ειδικού σκοπού που απέκτησε το δάνειο, ενόψει της μακροχρόνιας και σε πνεύμα καλής θέλησης συνεργασίας τους, να επιδείξει καλή πίστη και να ανεχθεί απόκλιση από τα συμφωνηθέντα και εύλογη καθυστέρηση στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων αυτών.

Μάλιστα, ο πελάτης μας, ακόμη και μετά την καταγγελία της σύμβασης, με διαρκείς ενέργειες επεδίωκε τη ρύθμιση των οφειλών του, ιδίως με την πώληση ακινήτων του και την καταβολή του τιμήματος προς μείωση αυτών, ενέργεια που απαιτούσε τη συναίνεση της δανείστριας για την άρση των εγγεγραμμένων επί των ακινήτων προσημειώσεων υποθήκης.Ωστόσο η δανείστρια τις περισσότερες φορές είτε δεν ανταποκρινόταν στα αιτήματά του, είτε του έδινε αρνητική απάντηση.

Στα πλαίσια των εν λόγω προσπαθειών απέκτησε στην κυριότητά του το κατάστημα στο οποίο η δανείστρια επέβαλε κατάσχεση, προκειμένου να εγγράψει επί αυτού προσημείωση υποθήκης, αφού συναινέσει στην άρση της προσημείωσης επί της κύριας κατοικίας του, για την οποία υπήρχε υποψήφιος αγοραστής. Όμως, η δανείστρια, αν και αρχικά φαινόταν να επιδεικνύει ενδιαφέρον για την πρόταση αυτή, εντέλει δεν συναίνεσε, προβαίνοντας μετά από λίγο καιρό στην καταγγελία της σύμβασης δανείου.

Περαιτέρω, αν και για χρονικό διάστημα έξι μηνών φαινόταν ότι η δανείστρια εξέταζε σοβαρά τις νέες προτάσεις του πελάτη μας, για πώληση ακίνητης περιουσίας του, κατόπιν συναίνεσης για άρση των εγγραφεισών επί αυτής προσημειώσεων, με την καταβολή του σχετικού τιμήματος και επιπλέον χρηματικών ποσών, προς εξόφληση των οφειλών του, εντέλει τον ενημέρωσε αορίστως και σε αντίθεση με την έως τότε συμπεριφορά της ότι οι προτάσεις του δεν εμπίπτουν στο πλαίσιο της πιστοληπτικής πολιτικής, δίχως να αντιπροτείνει η ίδια έναν άλλο βιώσιμο τρόπο ρύθμισης της οφειλής, επιδίδοντας μάλιστα την ίδια ημέρα κατασχετήριο εις χείρας τρίτων.

Εν τέλει, η δανείστρια, αφού αρνήθηκε και την τελευταία πρόταση του πελάτη μας, για αποδέσμευση ακίνητης περιουσίας του, προκειμένου με το τίμημα να εξοφληθεί μεγάλο μέρος της οφειλής του, επέσπευσε την προκείμενη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης προβαίνοντας σε κατάσχεση του ελεύθερου βαρών καταστήματος, που απέκτησε στην κυριότητά του προκειμένου να ρυθμίσει την επίμαχη οφειλή του.

Υπό αυτά τα δεδομένα, το δικαστήριο έκρινε, ότι η επισπεύδουσα εταιρία ειδικού σκοπού, με τη συμπεριφορά της αποστέρησε από τον καθού ο πλειστηριασμός – πελάτη μας τη δυνατότητα να επιδιώξει την ελεύθερη εκποίηση της ακίνητης περιουσίας του, προκειμένου να επιτύχει υψηλότερο τίμημα με τη βοήθεια και του υιού του, που μετέρχεται το επάγγελμα του μεσίτη, το οποίο στη συνέχεια θα κατέβαλε για τη μείωση της οφειλής του σε μεγαλύτερη έκταση, επιλέγοντας να προβεί σε αναγκαστική κατάσχεση του ακινήτου του και σε αναγκαστική εκποίηση αυτού μέσω πλειστηριασμού, σε τιμή η οποία κατά το συνήθως συμβαίνον σε ανάλογες περιπτώσεις, υπολείπεται αυτής που επιτυγχάνεται σε συνθηκες ελευθερης αγορας.

Έτσι, κρίθηκε από το Εφετείο, ότι η άσκηση του δικαιώματος της δανείστριας εταιρίας να επισπεύσει την προκείμενη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης, υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο οικονομικός και κοινωνικός σκοπός του πράγματι υφιστάμενου δικαιώματός της, που ανάγεται στη διαχείριση της περιουσίας της, για την οποία η ίδια αποφασίζει, πλην όμως παρίσταται ως μέτρο ιδιαίτερης σκληρότητας για τον ανακόπτοντα, καθόσον υπερβαίνει πλέον τα ανεκτά όρια θυσίας του και συνεπάγεται αποκλειστικά ζημία αυτού, δίχως ιδιαίτερο οικονομικό όφελος για την ίδια, προκαλώντας ετσι στον ανακόπτοντα αφόρητες και δυσβάστακτες συνέπειες, θέτοντας σε κίνδυνο την οικονομική του υπόσταση με δυσανάλογα επαχθείς για αυτόν συνέπειες, σε σχέση με αυτές που θα υποστεί η δανείστρια από τη μη άσκηση του δικαιώματός της για αναγκαστική έκτελεση.